آرامگاه فردوسی

میخواهیم راجب یکی از شعرای کهن ایران زمین که شهره عام و خاص بودن، صحبت کنیم.اگر مسافر تور مشهد هستید و میخواهید هم زیارت کرده باشید هم سری به فرهنگ پارسی زده باشید این قسمت از سفر را فراموش نکنید.
بر پایهٔ دیدگاه بیشتر پژوهشگران امروزی، فردوسی شاعر بانفوذ و نویسنده حماسه ایران در سال ۳۲۹ هجری قمری برابر با ۳۱۹ خورشیدی (۹۴۰ میلادی) در روستای پاژ در شهرستان توس در خراسان دیده به جهان گشود. نام او همه جا ابوالقاسم فردوسی شناخته شده‌است. نام کوچک او را در بن‌ مایه‌های کهن‌تر «حسن» نیز نوشته‌اند. پدرش از دهقانان طوس بود که ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت. وی از همان زمان که به کسب علم و دانش می پرداخت، به خواندن داستان و شعر سرایی نیز علاقه مند شد.
ایران از دیرباز مهد پرورش شاعرانی چون ابواقاسم فردوسی بوده است.
در تقویم ایران نیز به یاد این بزرگوار روزی را برگزیدند و هر ساله مراسمات باشکوهی را به یاد ایشان در این روز برگزار می نمایند.
ابواقاسم فردوسی اثری همانند شاهنامه را از خود به جای گذاشته که تا امروز نیز مردم نه تنها ایران، بلکه در سراسر جهان او را شناخته اند و از او به نیکی یاد می کنند، که این افتخار ایران زمین است. این شاعر بزرگ و پارسی، قدم مهمی در راه حفظ فرهنگ و ادب پارسی برداشته است. فردوسی تمام عمرش را وقت زبان پارسی کرد.
مردم ایران زمین ارزش زیادی برای اثرات ایشان قائلند و مقبره باشکوهی را به یاد ایشان ساخته اند.
جالبه بدونید مقبره ابولقاسم فردوسی در توس، شباهت زیادی به آرامگاه کوروش کبیر در پاسارگاد دارد.
آرامگاه فردوسی بارها ساخته و ویران شده‌است. در گزارش‌هایی که در دو سدهٔ اخیر ازسوی پژوهشگران ایرانی و خارجی انجام شده‌بود، بنایی محقر و پوشیده از گندمزار به‌ چشم آمده‌است. سرانجام در آغاز سدهٔ چهارده خورشیدی و هم‌زمان با ملّی‌گرایی نوین ایران، تلاش‌ها برای ساخت آرامگاه شایسته فردوسی ازسر گرفته شد. مساحت کنونی مجموعهٔ آرامگاه نزدیک به شش هکتار دربردارندهٔ باغ آرامگاه، استخر و تندیسی از فردوسی اثر ابوالحسن صدیقی در جلوی آن، بنای یاد بود، ساختمان‌های اداری، کتابخانه، شاهنامه، موزه و آرامگاه مهدی اخوان ثالث است. معماری داخلی بنا نیز دربردارندهٔ کاشی‌ کاری‌ها، نقوش سنگی برجسته از و کتیبه‌های سنگی از سروده‌های فردوسی و دیگران است.