شاید شما هم راجع به رسومات ایران زمین در زمان های قبل کنجکاو بوده و بخواهید راجع به آن مطالبی را بخوانید هم کوچ سعی داشته اطلاعات کاملی را راجع به نوروز و رسومات ایرانی در اختیار شما عزیزان قرار دهد. عید نوروز یکی از مراسمات کهن مردم ایران زمین است  که از دیرباز تا به اکنون هر ساله جشن هایی مربوط به این روز اختصاص داده می شود، شاید برای شما هم جالب باشد بدانید که سفره هفت سین و اجزای آن دارای نماد خاصی است و هر کدام با نیت قلبی خالصی انتخاب شده‌اند. این جشن تاریخی، تا کنشون ارزش خود را حفظ کرده است و به علت علاقه مردم به این سنت هر ساله با ذوق بیشتر و ایده جدید تری، سین های خود را در سفره مزین می کنند و یاد نوروز را در دل های خود زنده نگه می دارند و بعد از اتمام آن را تا سال دیگر دوباره در دل می پرورانند و یک سال را به شوق عید سال دیگر پشت سر میگذرانند، چرا که در این عید تمام دیدار‌ها تازه می شود.

آیین نوروز ایران زمین از هیچ سنت و کشوری، هیچ گونه تقلیدی نداشته است. شاید زمانی که بخواهید هفت سین خود را بچینید، به معانی آن هم دقت کنید، برای همین هم کوچ آنان را در اختیارتان می گذارد.

سبزی یا سبزه: فرشته اردیبهشت و نماد آب های پاک و بیکران است.

سیر: نماد اهورا مزداست.

سیب: فرشته زن، نماد باروری و پرستاری است.

سنجد: فرشته خورداد: نماد دلبستگی است.

سرکه: فرشته امرداد، نماد جاودانگی است.

سمنو: فرشته شهریور، نماد خوار و بار است.

سماک یا سماق: فرشته بهمن، نماد باران است.

قرآن: نشانه استواری، ایمان است. بعد از سال تحویل، بعضی‌ها بنا به باور قلبی خود، آیاتی از قرآن مجید را می‌خوانند.

آینه: نماد جهان بی پایان و بی کران خداوند می باشد.

نان: بنیاد تغذیه است و در سفره نشانه برکت و رزق است.

آب همراه گلاب: نشان درخواست باران از خداوند و نماد شفافیت است.

تخم مرغ رنگی: نماد رنگارنگی نژاد های مختلف و تاکید بر این موضوع که بنی آدم اعضای یک دیگرند.

شمع: روشنایی شمع برای نگه داشتن کانون گرم خانواده و شادی بین آنان می باشد.

هر ایرانی در سراسر دنیا با واژه نوروز آشناست. از پیشینه نوروز در آیین قدیم کتاب یا نوشته ای در دست نیست و موردی که از قدیم به آن اشاره کردند، دگرگونی طبیعت از حالتی به حالتی دیگر در میان اقوام ایرانی و آریایی و …مرسوم بوده است، به همین سبب روز اول فروردین که اول بهار  می شود و فصل با روئیدن گل‌ها و شکوفه زدن درختان را نوروز نامیدند. این عید باستانی قدمتی بیش از ۳ هزار ساله دارد و امروزه بیش از ۳۰۰ میلیون نفر در سراسر دنیا آن را جشن میگیرند و ۲۱ مارس را در سازمان یونسکو به عنوان جشن با اصالت ایرانی در تقویم های میلادی معرفی کرده اند. در سال ۱۳۹۱، نوروز را در صحن عمومی سازمان ملل  و یونسکو با میزبانی کشورمان، ایران جشن گرفتند و آن طور که به نظر میاد، نوروز جای خود را به عنوان جشنی با اصالت ایرانی در ذهن‌ها ثبت کرد. در زمان های قدیم قطعنامه ای بین چند کشور بسته شد که روز اول فروردین را به عنوان جشن مناسبتی بین المللی به رسمیت شناختند و کشور های شامل این قعطنامه شامل: ایران، جمهوری آذربایجان، ازبکستان، ترکیه، هند، پاکستان، قرقیزستان می باشد. لازم به ذکر است مردم کشور های دیگر، نوروز را تا به حال در خاطر ها سپرده‌اند. در تاریخ ۸ مهر ۱۳۸۸، برابر با ۳۰ سپتامبر ۲۰۰۹ میلادی، به پیشنهاد کشور ازبکستان، نوروز با کد ۰۰۲۸۲، توسط سازمان علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد(یونسکو) به عنوان میراث فرهنگی به ثبت جهانی رسید. در جوامع بین المللی اهمیت نوروز انقدر بالا یود که به عنوان یک سنت مشهور از ایران به ثبت رسید.بعد از اسلام، بسیاری از جشن‌ها و سنت های ایران کنار گذاشته شدند ولی نوروز به دلیل توجه بیش از حد مردم، تا کنون همچنان به حیات خود ادامه داده است.

در پیشواز عید مردم ایران چند سنت را هر ساله انجام می دهند. اگر دقت کرده باشید در اسفند ماه همه خیابان های ایران بوی عید نوروز می دهد، عده ای از مردم در تکاپوی خرید لباس نو می باشند، عده ای برای تکمیل هفت سین خود، خرید می کنند. عده  ای دیگر در حال خرید ترقه و  وسایل آتش بازی برای چهارشتبه سوری هستند و عده ای هم در حال خانه تکانی منزل ها. خلاصه هر کدام به نحوی مشغولند و می خواهند شادی خود را با دیگران شریک شوند. بعضی ها در این عید خانه تکانی دل می کنند و خیال خود را آسوده می کنند. خیلی ها در این روز ها در حال تهیه بلیط یا آماده کردن ماشین خود برای سفر هستند. خیلی ها برای شنیدن صدای یا مقلب القوب و الابصار روز شماری می کنند و خیلی از بزرگتر ها هم به رسم دیرین خود، عیدی هایی که آماده کرده اند را بین قرآن می گذارند تا آن را متبرک شده به دست فرزندان خود دهند.

در مراسمات چهارشنبه سوری کهن، آتش کهنی روشن می کنند و و از روی آن رد می شوند و شعری با مضموم زردی من مال تو، سرخی تو مال من، را به زبان می آورند. آن شعر به معنای این است که تمام غم ها و ناراحتی ها خود را به آتش بسپارند و از آتش می خواهند به او سلامتی و شادی در این یکسال عطا فرماید.چهار شنبه سوری را به چهارشنبه سرخ هم می شناختند که این جشن از سه شنبه شب تا چهار شنبه همچنان ادامه دارد.این جشن قبل از اسلام در روز خاصی انجام نمی گرفت ولی معمولا با نزدیک شدن به گرما و پایان زمستان،صورت می گرفت، پس از اسلام و حمله اعراب به ایران این جشن در روز چهارشنبه موکول شد، چرا که اعراب این روز را بدیمن و نحس می دانستند. در شاهنامه فردوسی هم اشاره ای به چهار شنبه نزدیک به نوروز، که در آن بزمی صورت میگرفته هم، گفته شده است.

مراسمات قاشق زنی هم در زمان های قدیم مرسوم بوده است که معمولا کودکان با پوشاندن روی خود، در خانه آشنایان و همسایگان می رفتند و قاشق های خود را به کاسه می زدند و همسایه ها به آنان آجیل و خوراکی و پول و … می دادند.

در زمان های گذشته، پس از پایان آتش بازی، اهل خانه کنار هم می آمدند و آخرین دانه های نباتی را مثل تخمه هندوانه، تخمه کدو، پسته، فندوق، بادام، نخود، تخمه خربزه و گندم و شاهدانه را که از ذخیره زمستان خود باقی مانده است را در روی آتش چهارشنبه سوری بو داده و نمکین می کنند. آنان بر این باور بودند هر کس این آجیل ها را بخورد، نسبت به دیگران مهربان تر می شود و اصطلاحات نمک گیر شدن و نان و نمک کسی را خوردن از آن زمان ها به جای مانده است.این سنت در هر کدام از شهر های ایران متفاوت برگزار می شده است.ادیان مختلف هم این مراسم را به گونه ای برگذار می کردند.( هفت سین در ایران، هفت شین در زرتشتیان، هفت میوه در شمال افغانستان)طبق افشانه های شاهنامه،جشن نوروز در زمان جمشید بود ولی برخی دیگر کیومرث را بنیان گذار نوروز می دانند. البته طبق گفته ابوریحان بیرونی و خیام و فردوسی جمشید بنیان گذار عید نوروز بوده است.غذا های مرسوم در روز عید، سبزی پلو با ماهی است. برای این روز مردم نیت میکنند و سمنو درست میکنند و آن را بین همسایگان خود پخش می کنند.در سال ۵۳۸ قبل از میلاد، کوروش کبیر نوروز را جشن ملی اعلام کرد. در زمان داریوش یکم، تخت جمشید را به عنوان محلی برای اجرای جشن ها برگزیدند. در زمان ساسانیان این جشن با ۶ روز می انجامید و به دو دوره نوروز بزرگ و کوچک تقسیم می شد. نوروز کوچک مخصوص عامه مردم بود  که مردم در این روز ها مشکلات خود را با مردم در میان می گذاشتند که از یکم تا پنجم فروردین به طول می انجامید. نوروز بزرگ هم یک روز، یعنی ششم فروردین بود که مخصوص دیدار نزدیکان پادشاه با ایشان بود.مهرداد جشن نوروز را یک جشن همگانی در کشور ایران و بین النهرین دانسته و آیین نوروزی را  یک سنت کهن و رایج در هزاره قبل از میلاد می داند و می گوید نوروز در باور های مردم ایران ریشه دوانده است.

حاجی فیروز در روز های قبل از عید در کوی و برزن به راه می افتد و شعر حاجی فیروزه، سالی یک روزه را می خواند. اغلب آن ها لباس های قرمز رنگ میپوشند و دو نفر هستند. آنان صورت خود را سیاه می کنند. گفته شده این رسم از زمانم عباسیان در جشن ها و کارناوال ها انجام می شده است.

در روز سیزده بدر در آخر تعطیلات، مردم از خانه های خود به کوه و جنگل و ….. هر جایی که بتوان آرامش طبیعت را در آن یافت می روند و در این روز سبزه گره می زنند.از قدیم روایت شده این رسم از زمان فرزندان کیومرث بزرگ بوده است و وقتی آنان با هم ازدواج کردند، سبزه ای گره زدند که این مراسم از دیرباز تا کنون مرسوم بوده است.

مرسوم است در لحظه تحویل سال این دعا خوانده شود:

یا مُقلّبَ القلوبِ و الأبصار 

یا مُدبِّرَ اللیلِ و النَّهار

یا مُحوِّلَ الحَولِ و الأحوال

حوِّل حالَنا إلى أحسنِ الحال

تمام این مطالب گفته شده تنها بخش کوچکی از رسومات مردم ایران از دیرباز تا کنون برای جشن نوروز بوده است.

نوروزتان پیروز، هر روزتان نوروز